Moja mama przebywa tu 3,5 roku. Trafiła tu po udarze, jest osobą niepełnosprawną lewostronnie. Pani Agnieszka (rehabilitacja trwała kilka miesięcy) pomogła mamie usiąść na wózku. Bardzo jej za to dziękuję. Panie opiekunki mimo natłoku obowiązków bardzo życzliwe i pomocne. Pani Grażyna ze świetlicy to osoba bardzo ciepła i życzliwa. Nigdy nie odmówiła pomocy. Mama bardzo ją lubi. Bardzo jej za to dziękuję. Pan dyrektor to osoba która rozumie sytuację rodziny osoby chorej, dostępny. Zawsze można z nim bezpośrednio porozmawiać. Pani Beata zawsze pomocna w sprawach socjalnych. Posiłki przygotowywane na miejscu. Według mojej mamy smaczne. Zimą przydałoby się dodatkowe miejsce dla osób odwiedzających kiedy nie można wyjść do ogrodu. Ja jak najbardziej polecam ten ośrodek. Renata Makowska ( córka pensjonariuszki).
Moja babcia była w ZOLu miesiąc- dodam że na pobycie prywatnym. Opinia o tym ośrodku jest poniżej jakichkolwiek oczekiwań. Babcia na początku została umieszczona w klitce ( 2 osoby w pokoju, który ledwo mieścił jedną). Po interwencji udało się zmienić pokój i to by było na tyle z dobrych rzeczy. Fatalna komunikacja, nikt nic nie wie jak się dzwoni, spychologia, kiedy przyjeżdżałam i pytałam o różne sprawy ciągle słyszałam - ja nie wiem, nie mam pojęcia- zero empatii i zrozumienia. Rehabilitacja? Ponieważ mieszkałam daleko byłam tam 2 razy i dwukrotnie zastałam 5 rehabilitantów siedzących samych bez pacjentów na sali z głowami wpatrzonymi w telefon - na pytanie kto zajmuje się babcią, nikt nie wiedział. Babcia pamiętała twarze pielęgniarek, lekarzy, ale niestety rehabilitanta ani jednego- to ciekawe, jeśli podobno rehabilitacja jest codziennie? Nikt nie potrafił udzielić mi jakichkolwiek informacji na temat stanu jej zdrowia i dlaczego nie jest rehabilitowana- nie uzyskałam żadnej sensownej odpowiedzi.
Kiedy zmarła, przyjechałam po jej rzeczy, worek leżał w jej pokoju - co ciekawe były tylko ubrania i ramki na zdjęcia, żadnych chusteczek wilgotnych, kremów, żeli pod prysznic, chusteczek do higieny intymnej itp. Nie mam nic przeciwko - i tak bym to oddała dla ZOLu, ale wypadałoby się zapytać chociaż, bo wiem, że na pewno nie zostały zużyte.
Mam jeszcze wiele zarzutów co do opieki, ale najbardziej to do ignorancji- tak po prostu. Tym bardziej że za pobyt musieliśmy płacić pełną kwotę.
Jedyną osobą empatyczną i zorganizowaną jest Pani Magda, która przyjmowała od nas dokumenty. Naprawdę - jedyny pozytyw.
Mój dziadek mieszka w tym zakładzie opiekuńczym od kilku miesięcy i jesteśmy bardzo zadowoleni z opieki, którą otrzymuje. Personel jest niezwykle pomocny i serdeczny, zawsze gotów do wsparcia i rozmowy. Widać, że dla pracowników to coś więcej niż tylko praca, wkładają w to całe swoje serce. Cena jest bardzo rozsądna w porównaniu do innych ośrodków, które sprawdzaliśmy, a jakość opieki jest na naprawdę wysokim poziomie. Atmosfera jest tu domowa i ciepła, a dziadek czuje się jak wśród rodziny. Mogę śmiało polecić ten ośrodek każdemu, kto szuka bezpiecznego i troskliwego miejsca dla swoich bliskich.
Mój Tato (78 lat) po dwóch miesiącach choroby oraz kilkukrotnym pobycie w szpitalu podczas tego okresu nie był w stanie samemu funkcjonować w domu samemu, a moje możliwości pomocy (rehabilitacja, dopasowanie leków oraz zaaplikowanie diety) w sposób regularny nie miały szans powodzenia. W związku z tym podjąłem trudną decyzję aby przekazać Tatę w ręce osób które mają z takimi przypadkami doświadczenie. Dzisiaj po 3 miesiącach pobytu Tato jest inną osobą - znów sprawną fizycznie na ile to możliwe oraz w znacznie lepszej formie psychicznej. Opieka oraz rehabilitacje przyniosły niespodziewanie dobry efekt i za miesiąc Tato opuści ośrodek i spróbuje znów mieszkać samodzielnie. Opieka pielęgniarek, rehabilitantów i opiekunek jest na najwyższym poziomie i zawsze jestem pod wielkim wrażeniem jak wiele empatii pracownicy mają. Podziwiam i z tego miejsca pięknie dziękuje. Przekazanie Taty pod opiekę ośrodka było najlepszą decyzją jaką mogłem podjąć pomimo początkowych wątpliwości. Zdecydowanie polecam.
Byłem w wielu ośrodkach opiekuńczo leczniczych, dlatego zaskoczyło mnie że za 3900 PLN miesięcznie, umieszczona w Domu Rodzinnym ciocia Alina Borkowska ma wliczoną w cenę 1 godz. rehabilitacji ! oraz grupową terapię zajęciową również wliczoną w cenę !. Przez krótko była w Tabicie grupy Luxmed gdzie pobyt w dwójce kosztował 7000,- do tego np.
20 dni ćwiczeń fizykoterapii po godzinie za 2,490 !!!, 1 godzina grupowej terapii zajęciowej kosztowała 60 PLN ! oraz płatne pranie, a pacjenci w lepszej formie spędzani byli do małej sali telewizyjnej. Cioci nie potrzebne było luksusowe umeblowanie wielkiego pokoju z plazmowym TV na wyposażeniu. Staruszka potrzebuje empatycznego personelu, życzliwego podejścia oraz czystości jakiej brakowało jej często w drogiej Tabicie, gdzie herbatę piła z brudnego plastikowego poidełka. Najważniejszym wskaźnikiem w podobnych placówkach jest zapach w pokojach i korytarzach
W Domu Rodzinnym nie ma żadnych odorów, według pensjonariuszy i moich obserwacji wyżywienie jest bardzo dobre. Tendencyjne negatywne opinie piszą chyba osoby, które raczej nigdy nie były w podobnych ośrodkach, może miały słaby dzień itp. Nazywanie Domu Rodzinnego umieralnią, jest bardzo krzywdzące dla ciężko chorych oraz oddanego ciężko pracującego personelu. Z reguły poza Warszawą ceny są niższe, a podejście do starszych ludzi znacznie lepsze. Z Warszawy jest świetny dojazd często kurującymi pociągami. Szczerze polecam Dom Rodzinny.