Po latach chodzenia po specjalistach, ciągłych zmianach leków i wielu różnych diagnozach trafiłam tutaj. Kilka dni temu otrzymałam diagnozę spektrum. Wreszcie stało się jasne, dlaczego nie mogę długo przebywać w miejscach ze zbyt dużą ilością bodźców, dlaczego patrzę w oczy prawie wyłącznie najbliższym, dlaczego całe życie odczuwam pustkę i samotność. Trafiłam na świetny zespół diagnostyczny. Dwa pierwsze spotkania kwalifikujące miałam z panem Jakubem Stefanowiczem, a kolejne diagnostyczne z panią Marią Jędrzejek i panem Michałem Łukaszczykiem. Nie było sztywno prowadzonego wywiadu - stworzyli naprawdę ciepłą, przyjazną atmosferę, zadawali pytania i wyjaśniali, jeśli czegoś nie zrozumiałam. Po raz pierwszy spotkałam się z tak empatycznym i życzliwym traktowaniem w poradni psychologicznej. Ogromne podziękowania za zdiagnozowanie oraz przyczynianie się do tworzenia atmosfery w takich miejscach!
Paulina Szymańska i Bartek Neska są najlepsi na świecie! Psychiatra Paulina Szymańska zdiagnozowała u mnie zespół Aspergera, co pomogło mi bardzo w życiu, oraz wyleczyła dokuczającą mi od lat depresję, gdzie inni lekarze nie chcieli mi pomóc; jest super miła i zawsze cieszę się na wizytę u Niej. Z psychologiem Bartkiem Neską mam do czynienia na spotkaniach grupy wsparcia; jest to bardzo przyjemny człowiek, od którego bije autentycznością --- widać, że prowadzenie naszych spotkań nie jest dla Niego tylko pracą, którą musi odbębnić. Za samą tę dwójkę JiM ma ode mnie maksymalną liczbę gwiazdek!!
Edit. Stwierdziłam, że uczciwiej będzie jednak odjąć przynajmniej jedną gwiazdkę za to, że bardzo często nie da się dodzwonić (nawet przez kilka dni) oraz że recepcjonistka obiecuje zadzwonić i tego nie robi.
Najlepsza placówka na świecie. Pierwszy raz miałam doczynienia z nią ponad rok temu. I do tej pory już kilka wizyt za mną. Nigdy nie miałam żadnym problemów. Pracują tu ludzie z powołania i za każdym razem do człowieka a nie obok. Gratuluję robicie dobrą robotę.
Czekanie ponad rok na diagnozę (osoby dorosłej) nie było tego warte. Myślałam, że dowiem się o autyzmie czegoś więcej niż w pierwszym lepszym artykule, że ktoś profesjonalnie wyjaśni mi na czym to wszystko polega, że mnie trochę poprowadzi.
Ostatecznie mam "papierek", a czuję, że dalej nie wiem, czy mam autyzm, czy nie. Zamiast tego mam "poczucie winy", że nie mogłam zebrać wywiadu od opiekunów z lat dziecięcych oraz że mam depresję i przez to utrudniłam diagnozę. Zapewne po paru latach ponowię ją gdzieś indziej...
P.S. Nie jest to żaden osobisty przytyk do psychiatry i psycholożek (skądinąd bardzo miłych). Po prostu moje oczekiwania były ogólnie większe.